บทที่ 1 ตอนที่1 คิดถึงเธอชะมัดเลย
ตี๊ดๆ ตี๊ดๆ เสียงสั้นๆจากเครื่องตรวจจับคลื่นสมองดังขึ้น ทำให้พยาบาลสาว2คนซึ่งกำลังง่วนอยู่กับงานตรงหน้าหันไปยังเจ้าเครื่องที่ว่าซึ่งอยู่ด้านหลังโต๊ะทำงานของพวกเธอ
"ห้อง1!" เสียงนึงพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น
"ตามหมอเร็ว" สิ้นเสียงกึ่งสั่ง พยาบาลสาวรูปร่างผอมสูงซึ่่งดูมีอาวุโสน้อยกว่ารีบกดอุปกรณ์สื่อสารที่ข้อมือของเธอและหลังจากรายงานกับแพทย์ที่ปลายสายแล้วเธอก็ออกวิ่งไปยังห้องผู้ป่วยพิเศษที่1 ซึุ่งอยู่ตรงข้ามกับโต๊ะทำงานของเธอและห่างออกไปราว10เมตร หลังจากผ่านประตูอัตโนมัติที่จะเปิดให้เฉพาะเจ้าหน้าที่โรงพยาบาลเท่านั้นเข้ามาเธอก็พบกับผู้ป่วยซึ่งเธอดูแลอาการเขามาตลอดในช่วง4วันที่ผ่านมานี้
"ถอดไม่ได้นะคะ" เธอรีบบอกกับผู้ป่วยบนเตียงเมื่อเห็นว่าเขาเอามือมาจับอุปกรณ์คล้ายแว่นตาที่ตอนนี้ปิดไว้บนตาทั้ง2ข้างของเขา
"ต้องใส่อันนี้ไว้ก่อนจนกว่าคุณหมอจะอนุญาตให้เอาออกนะคะ คุณบาดเจ็บที่ตาต้องใส่มันไว้ก่อนค่ะ"
ขณะนั้นเองหญิงสาวสวยหุ่นเพรียวสวมเครื่องแบบซึ่งบอกได้ทันทีว่าเป็นแพทย์เดินผ่านประตูเข้ามาด้วยอาการรีบเร่ง พยาบาลสาวจึงขยับออกมาจากเตียงผู้ป่วยเพื่อให้แพทย์ผู้รับผิดชอบผู้ป่วยรายนี้ได้เข้าไป
"คยอง นายรู้สึกเป็นยังไงบ้าง หมอสาวถามขึ้น น้ำเสียงนั้นมีทั้งความตื่นเต้น ความคุ้นเคยและรวมไปถึงความประหม่า"
"นายอน ? นายอนเหรอ?" ผู้ป่วยซึ่งนอนไม่ได้สติมา4วันนับตั้งแต่เค้าถูกส่งมาที่โรงพยาบาลนี้ถาม
"ใช่ ชั้นเอง นายรู้สึกเป็นยังไงบ้าง"
"ปวด ปวดไปทั้งตัวเลย โดยเฉพาะซีกด้านซ้าย" หลังพูดเจ้าตัวทำท่าจะลุกขึ้นแต่โดนจับตัวไว้
"อย่าเพิ่ง นายยังไม่ควรขยับตัว "
"เกิดอะไรขึ้น ทำไมชั้นเป็นแบบนี้ เธอละ ที่ไปเรียนต่อหมอนะเป็นยังไงบ้าง"
หญิงสาวรู้สึกอึ้งเล็กน้อยกับคำถาม เธอนิ่งอยู่ครู่นึงก็พูดขึ้นว่า "นายบาดเจ็บอยู่อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย หิวมั้ย เดี๋ยวจะเอาของกินมาให้ นายไม่ได้สติมาหลายวันคงจะหิว รอสักแป๊บนะ" พูดจบเธอก็บอกให้พยาบาลที่ยืนอยู่ใกล้ๆให้จัดการเรื่องอาหารก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องพร้อมพยาบาลเธอก็ได้หันมาบอกกับผู้ป่วยอีกครั้งว่า
"นอนพักก่อนนะ อีกเดี๋ยวอาหารของนายจะมา อย่าเพิ่งเคลื่อนไหวเยอะละ"
"นายอนชั้นคิดถึงเธอชะมัดเลย" เขาเอ่ยขึ้นขณะที่เธอกำลังจะหันออกเดินไปนอกห้อง
"เหมือนกัน" นั่นคือเสียงในใจหมอสาว แล้วเธอก็เดินออกมาจากห้องมากำชับกับพยาบาลเรื่องอาหารอีกครั้ง
"ช่วยป้อนอาหารเขาด้วยนะ อย่าให้เค้าขยับตัวมากโดยเฉพาะมือซ้าย"
"หมอคะ เอ่ออ รู้จักกันเหรอคะ?"
"อือ" คุณหมอตอบสั้นๆ
"แล้ว ... หมอจะบอกเขาตอนไหนคะ"
เมื่อไม่มีคำตอบจากหมอพยาบาลสาวจึงขอตัวไปจัดการเรื่องอาหารและยาของผู้ป่วย ทิ้งให้หมอสาวยืนครุ่นคิดอยู่กับคำถามที่เธอได้รับจากพยายาบาล
"นั่นสิ ชั้นจะบอกนายยังไงนะคยองวาน"
อันนี้เป็นเรื่องยาวใช่ไหมค่ะ จะรอติดตาม