Momo
Mina
.
ซู่,เปราะแปะ
.
วันนี้เป็นวันที่ท้องฟ้าค่อนข้างจะแปรปรวนเล็กน้อย ตอนเช้าฉันก็ดันไปเชื่อพยากรณ์อากาศว่าวันนี้ฝนจะไม่ตก
“อ่อ สงสัยเพราะคำว่า’จะ’แหละมั้ง ฉันคงผิดเองแหละ= =”
ซียู แฟมีลี่มาร์ช มีขายร่มอันสุดท้ายอยู่พอดิบพอดี ขอบคุณที่วันนี้ พระเจ้ายังรักฉัน
เปราะแปะ,
เสียงฝนยังคงดังกระทบลงมากับพื้นผ้าของตัวร่มอย่างไม่ขาดสาย มาสังเกตทีหลังร่มมันคงพอดีสำหรับคนสองคนใช่ไหมนะ (เหงยหน้ามองขึ้นไปด้านบน)
คิดถึงจะแย่แล้ว ชักช้าจังทำอะไรอยู่
ฉันยืนชะเง้อมองไปมาบริเวณโดยรอบ ก็ยังคงไร้วี่แววหญิงสาวตัวเล็กผมสั้นที่มัก ชอบสวมหูฟังอยู่ตลอดเวลา
“โมโมะจัง!”
ฉันที่ยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน หันซ้ายหันขวาหลังจากได้ยินเสียงของมินะโดยไม่ได้ทันสังเกตว่ามีเสียงวัตถุบางอย่างกระทบลงพื้นดังเป็นจังหวะเข้ามาใกล้เรื่อยๆ
ซึกกก,
ใครบางคนแทรกตัวเข้าภายใต้ร่มคันเดียวกันกับฉัน เธอเซมาชนหลังฉันนิดหน่อยจนทำให้ฉันถึงกลับหันหลังกลับไปมอง
“มินะจัง! ทำไมวิ่งฝ่าฝนออกมาคะ! คุณไม่ได้ออกมาทางนี้หรอคะ? (ชี้ไปทางตรงข้าม) “ ตกใจ
“จัดเอกสารช้านิดหน่อยค่ะเลยเอาไปส่งที่โต๊ะทำงานหัวหน้าไม่ทัน เขากลับไปกันก่อนแล้ว เลยจำเป็นต้องเดินมาทางนี้แทน”
“เปียกหมดเลย วันหลังรอฉันที่ใต้อาคารนะคะ คุณห้ามวิ่งออกมาแบบนี้อีก ถ้าไม่สบายขึ้นมาตัวคุณจะร้อนจี๋แลเลือดกำเดาไหลง่าย”
“ฉันโอเครดีค่ะโมโมะจัง ขอบคุณที่เป็นห่วงฉันนะคะ แต่โมโมะมายืนตากฝนอยู่กลางถนนแบบนี้ละ”
“เป็นจุดเด่นดีมินะจะได้มองเห็นฉันง่ายๆไง”
“เดี๋ยวมินะถือร่มให้นะคะ โมโมะถือมันมานานแล้ว ขอโทษด้วยนะ วันนี้ฉันออกมาช้า”
เธอพูดก่อนจะคว้าด้ามจับไปถือ
“ฉันไม่เคยโกรธมินะเลยนะคะ ต่อให้คุณจะออกมาสักสามทุ่มหรือจะดึกกว่านั้น”
“เอ๋, จะรอนานขนาดนั้นเชียว”
“ก็รักมินะไงคะทำไมจะรอนานไม่ได้”
โมโมะโอบมือทั้งสองข้างลงบนมือของมินะที่กำลังจับด้ามร่มอยู่
“อุ่นจัง -ฮัดชิ้ว- ”
“ไม่สบายหรอ คงตากฝนมาสักพักแล้วใช่ไหมอะ รีบกลับกันเถอะ ฉันเป็นห่วงคุณจัง”
“เปล่า แค่รู้สึกว่าอากาศทำพิษนิดหน่อยแค่ได้ความอบอุ่นจากตัวมินะฉันก็โอเครขึ้นแล้ว”
“(อมยิ้ม)”
มือที่ห่อหุ้มมือมินะอยู่แปรเปลี่ยนมาเป็นโอบไหล่เธอแล้วกระชับให้ร่างกายของเธอเขยิบเข้ามาใกล้ชิดให้มากขึ้น
“มินะหันหน้ามาหน่อยสิคะ”
“คนเยอะนะ”
ถึงแม้เธอจะทำหน้ายู่ยี่คิ้วขมวดแต่สุดท้ายเธอก็ไม่ได้ขัดอะไรฉัน หน้าผากที่มีไรผมปกคลุมเป็นหย่อมๆส่งยื่นมาให้ฉันที่รอรับอยู่
จุ้บ
ริมฝีปากบางบรรจงประทับลงไปที่ศรีษะของเธอแทน กลิ่นหอมเจือกลิ่นฝนก็ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจเลย
ถึงแม้ว่าฝนจะยังคงตกไม่ขาดสาย อากาศที่ถือว่าเย็นสบายแต่ภายใต้ร่มคันเกือบเล็กคันนี้มันร้อนๆแต่กับเต็มไปด้วยความอบอุ่นแฝงปนอยู่
“ว่าแต่โมะจังรอฉันใต้ป้ายรถเมล์ที่พึ่งเดินเลยมาก็ได้นะ ฉันรู้สึกว่าตัวเธอเริ่มอุ่นๆ”
เขิลอยู่ต่างหาก
“ใครจะให้มินะตากฝนออกมาละ เมื่อกี้เกือบใจหายแวบเลยโธ่,วันหลังไม่เอาแล้วนะ”
“อะ อื้มเข้าใจแล้ว”
“แล้วทำไมไม่ได้พกร่มออกมาหรอวันนี้”
“มินะลืมอยู่ที่บ้านก็ไม่คิดว่าจะตกหนิน๊า”
“อืม โมะเองก็พึ่งหาซื้อร่มมาใช้ ตอนแรกมีแผนว่าจะพามินะไปนั่งชิงช้าแต่คงต้องเบรคก่อน”
“พรุ่งนี้ก็ได้ ฉันไม่ว่าหรอกนะ”
ใช้เวลาเดินเพียงไม่นานเท้าเล็กทั้งสองข้างก็มาหยุดยืนที่หน้าบ้านของมินะ เธอหันมาส่งยิ้มให้ฉันเป็นการบอกลา
“เดี๋ยว” ฉันคว้าข้อมือเธอเอาไว้ทันก่อนจะดึงเธอกลับเข้ามาในร่มดังเดิม
“คะ?”
“ลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ”
ชี้ไปที่แก้มของตัวเอง
มินะได้เพียงส่งยิ้มจนเห็นฟันซี่สุดท้ายก่อนจะค่อยส่งมือทั้งสองข้างมาจับที่แก้มของฉัน
ฉันหลับตาลงช้าๆ บ่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามความรู้สึกของตัวเอง
มินะไม่ได้กำลังจะหอมแก้มเธออย่างที่เคยทำ
เธอรู้สึกได้ว่ามือทั้งสองของมินะโน้มใบหน้าโมโมะลงมาเล็กน้อย
ริมฝีปากบางจูบลงบนริมฝีปากของโมโมะที่พึ่งเคยถูกสัมผัสแบบนี้ครั้งแรก. มินะก็เช่นกัน
หญิงสาวทั้งสองยืนมอบจุมพิศอยู่ท่ามกลางสายฝนที่เหมือนจะเริ่มซาลงเรื่อยๆพร้อมกับริมฝีปากของทั้งคู่ที่ค่อยๆคลายออกจากกัน
โมโมะค่อยๆลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆ
ภาพตรงหน้ายังคงปรากฏเป็นมินะที่ยังคงยืนจับแก้มของเธอไว้อยู่ สายตาของทั้งคู่จ้องมองกันอยู่อย่างนั้น เหมือนกลับว่ายังไม่อยากจะให้ไปไหน ยังอยากยืนอยู่ตรงนี้ภายใต้ร่มคันเดียวกันนี้
“จะ เข้าบ้านแล้วนะ”มินะเอ่ยเสียงหลบ
“อืม…เดี๋ยวถ้าถึงห้องแล้วโมโมะจะโทรมาหามินะจังนะ”
“อื้ม! กลับบ้านดีๆนะ! โมะจัง!”
“อื้อ !”
มินะวิ่งออกจากร่มคันนี้ไปก่อนจะไปหยุดยืนที่หน้าประตูบ้านเธอคว้านหาบางอย่างออกมาจากกระเป๋า นั้นคือร่มลายแพนกวิน
“ไหน! บอกว่า! ไม่ได้! เอามาไง!”
ฉันตะโกนสุดเสียงผ่านช่องรั้วของบ้าน
ตึ่ง,เมจเสจดังขึ้นหนึ่งข้อความ
ตึ่งตึ่ง,เมจเสจดังขึ้นสองครั้ง
#ก็มินะอยากอยู่กับโมะจัง ร่มคันเดียวกัน
#พรุ่งนี้ไม่ต้องไปชิงช้าแล้วนะ พ่อกับแม่มินะท่านอยากเจอหน้าโมโมะจังน่ะ แล้วเจอกันที่บ้านมินะตอนหกโมงเย็นนะคะ รักพีช 🍑💕
ตึ่ง
#โมะก็รักคุณนะคะ คุณมินะ 🐧💋
.
.
.
น่ารักจัง
-END-
อบอุ่นมากกกกกก งือออออออออออ