-Grace_kp6 milk powder – W.
Momo (Hirai momo)
Kyoto, Japan
Sana (Minatosaki Sana)
Osaka, Japan
-Kyoto-2019
ถึงแม้ว่าเวลาเหล่านั้นจะผ่านไปนานมากแล้วก็ตาม แต่ความทรงจำที่เกี่ยวกับคุณยังคงรบกวนฉัน ฉันไม่สามารถลืมเธอได้จริงๆสินะ โมโมะ
แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็คงกลับไปหาเธอไม่ได้อีกแล้ว เรื่องราวที่ดีมันก็มีนะ แต่เรื่องราวที่มันแย่ๆมันมีมากกว่า ถ้าวันนั้นฉันไม่ทำตัวเหลวไหลเธอก็คงไม่ไปจากฉัน แม้แต่คำพูดขอโทษฉันก็ยังไม่ได้เอ่ยออกมาเลย
เธออยู่เกียวโตสบายดีหรือเปล่า ตอนนี้ฉันก็กำลังอยู่เกียวโตเหมือนกัน
นานแล้วนะสี่ปีได้แล้วมั้ง…
ฉันคิดถึงเธอ
วันนี้ฉันอยู่ที่นี่มาจะครบสัปดาห์แล้ว วนเวียนทำแบบเดิมซ้ำๆฉันแค่หวังว่าต้องมีสักวันที่ฉันเจอเธอ ที่ถนนเส้นนี้ ที่เดิมที่เราเจอกันครั้งแรกและเป็นครั้งสุดท้ายที่เห็นเธอเดินจากไป
วันนี้ก็เหมือนทุกๆวัน ฉันเดินมาหยุดยืนที่ถนนเส้นเดิม เหม่อมองไปบริเวณรอบๆ
ฉันก้าวขาเดินตรงมาที่สี่แยก ก่อนจะหยุดมองไปที่ทางม้าลายก่อนจะถอดสายตาอย่างเศร้าโศก มองไปยังฝั่งตรงข้ามเพื่อว่าฉันอาจจะเห็นเธอยืนโบกมือให้ฉันอยู่ เสียงหัวเราะ รอยยิ้ม ที่ไม่เคยลืมลง อยากเห็นอีกครั้ง…
น้ำตาฉันข้างนึงไหลหยดลงมาอย่างช้าๆ ฉันใช้ฝ่ามือค่อยๆปาดมันออก รออีกหน่อยละกัน ถ้าไม่เจอพรุ่งนี้ค่อยมาใหม่
แต่ถ้าฉันเห็นเธอมากับใครอีกคนที่ไม่ใช่ฉัน ถึงแม้จะเกลียดแล้วไม่ชอบขนาดไหนก็ตาม แต่ฉันก็คงไม่มีสิทธิจะไปเรียกร้องอะไร
ถึงอย่างนั้นแค่ได้เห็นหน้าโมโมะฉันก็ไม่ขออะไรมากแล้ว
แต่ถ้าฉันเจอเธออย่างน้อยก็ขอให้ฉันได้เข้าไปขอโทษเธอ ขอแค่นั้น
ด้วยเหตุนี้ความผิดพลาดที่ฉันเคยก่อขึ้นความทรงจำเหล่านั้นมันย้อนกลับมาทิ่มแทงฉันตลอดสี่ปี
ทุกสิ่งที่เจ็บปวดฉันเริ่มรับรู้
ทุกสิ่งที่ฉันเคยทำร้ายเธอ,ทุกอย่างที่เราต่างเคยทำร้ายซึ่งกันและกันมันช่างหน้ากลัวเหลือเกิน
บาดแผลที่กว่าจะรักษาให้หายก็อาจจะนาน บาดแผลที่อยู่ในความทรงจำ ไม่สามารถแก้ไขหรือย้อนกลับไปได้ อาจจะทำได้แค่ทุเลาลงหรือหลบซ่อนเอาไว้เพียงเท่านั้น
ฉันจำไม่ได้ว่าฉันหยุดหัวเราะไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่เมื่อไหร่ที่ฉันอยากหัวเราะ ภาพความทรงจำเหล่านั้นก็หวนนึกย้อนกลับมาทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเหล่า
“ดูท่าท้องฟ้าจะครึ้มๆนะ คงใกล้จะได้เวลากลับแล้วสิ”
ฉันเหงยหน้ามองท้องฟ้าที่เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาครึ้ม สีเทาที่ปนสีดำมันเหมือนกับความรู้สึกของฉันในตอนนี้เลย
เมื่อไหร่กันที่ฉันจะหลุดพ้นแล้วเป็นอิสระจากความทรงจำเลวร้ายพวกนี้ ต้องรอให้ผ่านพ้นฤดูกาลต่างๆให้เท่ากับที่เราเคยใช้หัวใจอยู่ด้วยกันมาก่อนใช่ไหม
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงมันนานมากเลยนะ
แต่ถ้าฉันรอได้ความเหงาความรู้สึกทรมาน พวกนี้มันจะหายไปเลยสินะ
หายไปเลยอย่างนั้นหรอ…
“ฮือ”ฉันเจ็บปวดทุกครั้งเสมอที่นึกคิดว่าถ้าความทรงจำเหล่านั้นจะหายไปจริงๆ ย้อนแย้งตัวเองชะมัดเลยซานะ!
เพียงไม่นานฉันก็หยุดความเศร้าลงก่อนจะยกมือขึ้นมาจับความว่างเปล่าไปตามถนน ขาทั้งสองก้าวลงมาทางม้าลายอย่างช้าๆ มืออีกข้างนึกย้อนว่าเป็นมือของคนที่ฉันเฝ้ารอ ถึงแม้จะเป็นภาพสมมุติก็ตาม
ฉันเดินจูงมือที่มีแต่สัมผัสจากมือตัวเองไปสุดที่ปลายถนนอีกฝั่ง ไม่ลืมที่จะหันหลังกลับไปมอง เหมือนทุกครั้ง
ไม่รู้ว่าสิ่งที่ฉันเห็นนั้นคือภาพเลือนลางจากสมองที่เหนื่อยล้าหรือเปล่า ฝั่งตรงข้ามที่ฉันพึ่งเดินจากมา ปรากฏเรือนร่างนึงที่ฉันคุ้นเคย ที่ฉันรอมาตลอดสี่ปี รอที่เดิมตรงที่ฉันเคยยืนอยู่เมื่อกี้
“โมโมะ”
เพียงเท่านั้นน้ำตาที่พึ่งหยุดไหลกับปล่อยโฮออกมา ปล่อยออกมาทุกความรู้สึกทั้งหมด
ฉันไม่สนว่าไฟจราจรจะเปลี่ยนเป็นสีอะไร ฉันพยายามมองเธอไม่ให้คาดสายตา
ขาทั้งสองเร่งก้าวไปหาเธอที่ยืนอยู่ ฉันไม่เห็นเธอยืนอยู่กับใคร หัวใจสั่นไหวเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้
ครั้งนี้ขอแค่ครั้งนี้ ฉันไม่อยากให้เธอจากฉันไป ได้โปรด
“ซานะ..”เธอสวยขึ้นเยอะเลย
ฉันวิ่งหอบก่อนจะมาหยุดยืนตรงหน้าเธอ ฉันคว้าข้อมือเธอเอาไว้ จับได้จริงด้วย นี่ไม่ได้ฝันไป
ขอโทษ
“ฉันมีเรื่อง…จ…จะบอกเธอโมโมะ”
“(เธอเม้มริมฝีปากเล็กน้อยก่อนจะบิดข้อมือให้หลุดพ้นจากมือของฉันที่จับเอาไว้แน่น)”
“….”เจ็บเจ็บกว่ามายืนรอว่าจะเจอเธอไหม
“มาเกียวโตทำไม”
“มา… มาทำธุระ”
“สบายดีไหม”
เธอชวนฉันคุยก็จริงแต่ความรู้สึกที่ไม่สะท้อนให้เห็นว่าเธอยังคงรู้อย่างไร หยุดร้องไห้นะซานะ..
ฮ-ฮึก,ถึงแม้โมโมะจะไม่ได้ทำร้ายฉัน แต่เพราะอะไรกัน อึดอัดเป็นบ้า
“ร้องไห้ทำไม…”กอดฉันทีสิโมโมะ กอดฉัน
“เปล่า”
“ไม่ได้เจอกันนานสวยขึ้นนะ กับเด็กคนนั้นเป็นยังไงมั้ง”
เพียงคำพูดเดียว ภาพอดีตก็นึกย้อนขึ้นมา
ภาพที่ฉันกำลังนัวเนียรุ่นน้องคนนึงในผับ
ตอนนั้นฉันควรอยู่บ้านแล้วนอนกอดโมโมะ…
ฉันทำมันพัง
“ไม่ได้ยุ่งกันแล้วไม่ได้ยุ่งตั้งแต่คืนนั้น”
“อืม”
“โมโมะ!! เฮ้ รอฉันนานเปล่า ขอโทษที่มาช้- ,ใครอะเพื่อนเธอหรอ”
ผู้มาเยือนคนใหม่เดินมาหยุดยืนข้างเธอก่อนจะโอบตัวโมโมะเอาไว้ ใครกัน…
“อืม เพื่อนสมัยนานมากแล้วเธออยู่โอซาก้าน่ะ เราบังเอิญเจอกันเลยแวะทักทาย จองยอนมาสายนะคะ จะโดนทำโทษ”เธอหันไปตีไหล่คนตัวสูงกว่า
ฉันได้แต่เป็นผู้ฟังที่ดี
“งั้นโมโมะฉันหิวแล้วอ่า รีบไปหาอะไรกินกันเถอะนะๆ”
“ฉันรอเธอไม่หิวกว่าหรือไง”
“(ก้มลงหอมแก้ม) ฮี่ๆ”
“เพื่อนฉันก็ยืนอยู่จองยอน!!”ตีเข้าที่ไหล่
ไม่ไหวอะ พอแล้ว
ไม่อยากพูดอะไรต่อแล้ว พอที
เธอคนนั้นจับมือโมโมะก่อนจะกล่าวลาฉัน แต่โมโมะกลับเดินช้าลง ปล่อยให้จองยอนเดินนำหน้าไปก่อน
“ฉันรู้ว่าเธอมารอฉันที่เกียวโตตรงทางนี้ทุกวัน เห็นแล้วใช่ไหมว่าฉันมีแฟนใหม่แล้ว ไม่ต้องมายืนรอแล้วนะ กลับโอซาก้าได้แล้ว”โมโมะพูดจบก่อนจะเดินสวนฉันขึ้นไป
“ขอโทษ…ฉันมาที่นี่เพื่อจะขอโทษเรื่องวันนั้น แค่อยากมาขอโทษ วันนี้ก็คุ้มค่ามากแล้วขอบคุณนะ”
ฉันยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายเป็นรอยยิ้มที่แฝงไปด้วยคำบอกลา
หมดหน้าที่แล้ว
ซานะเดินไปไกลเท่าไหร่ไม่รู้
โมโมะกัดริมฝีปากตัวเอง ก่อนที่ฉันจะหันหลังกลับไปมองที่ที่ซานะเคยยืนอยู่ น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ จู่ๆก็ไหลพลูออกมา
“ฉันยังรักรักเธอนะแต่ความทรงจำนั้นมันทำร้ายฉัน ฉันเจ็บเกิดทนไหว,ตอนนี้ฉันก็มีจองยอน และเขาก็รักฉันมาก ฉันไม่อยากทำร้ายเขาเหมือนที่เธอเคยทำฉันเจ็บ ดูแลตัวเองดีนะๆ ”
โมโมะใช้มือทั้งสองข้างปาดน้ำตาออกก่อนจะวิ่งไปหาจองยอนที่ยืนรออยู่อีกฝากฝั่งนึงของถนน
ปึกก,ฉันมัวแต่ก้มหน้าไม่เดินดูทางนั้นจึงทำให้ฉันไปชนเข้ากลับใครคนนึง
“คุณเป็นอะไรไหมคะ”
“ฉันโอเคร”
“หัวเข่าคุณมีเลือดออก! ฉันขอโทษๆ”
ไม่รู้สึกเจ็บแหะ หรือเรื่องเมื่อกี้มันทำฉันเจ็บกว่าแผลถลอกนี้
“ให้ฉันพาคุณไปทำแผลนะคะ”
“…”ได้แต่เงียบแล้วเดินตามเธอ
“คุณชื่ออะไรคะ”
“ซานะ มิโตะซากิซานะค่ะ”
“ฉันเมียวอิ มินะค่ะ”
-end-
แง ลุ้นมาก จองยอนโผล่มาซะงั้น เจ็บแทนซานะ