สารบัญ
23.19 น. 18 มิถุนายน ค.ศ. 2879 บาร์แห่งหนึ่ง ย่านนิวกินซ่า มหานครโตเกียว
คาราสุกับเบรคกำลังนั่งดื่มกันอยู่บริเวณมุมหนึ่งของบาร์เล็กๆ สองสัปดาห์แล้วหลังจากภารกิจครั้งสุดท้ายของคาราสุ คาราสุมักจะมาบาร์แห่งนี้เป็นประจำเมื่อเขาได้กลับมาญี่ปุ่นและนี่ก็เป็นครั้งแรกในรอบห้าเดือนที่เขาได้กลับมา
"พรุ่งนี้แกจะไปเยี่ยมพ่อแม่กับชั้นมั้ย"
"แกพาชั้นมาเพราะว่าพ่อแกจะได้ไม่ต้องด่าแกมากไม่ใช่เหรอวะ" เบรคตอบยิ้มๆ
"เออก็ต้องไปอยู่แล้วสิ ครั้งล่าสุดที่ไปบ้านแกก็โน่น เกือบสองปีที่แล้ว แล้วก็นะคิดถึงอาหารฝีมือแม่แกด้วย"
"เห็นแก่กิน"คาราสุเย้าเพื่อน ในใจเขารู้สึกขอบคุณเพื่อนคนนี้เสมอ เบรคไม่เคยมีท่าทีจะเบื่อหน่ายเขาเลยแม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงในเรื่องไม่ดีแค่ไหนในกองทัพ เบรคนั้นอยู่คนละหน่วยกับคาราสุ สังกัดทหารราบเป็นแพทย์ทหารซึ่งหลายๆคนมักจะล้อเขาว่าไม่เหมือนกับแพทย์เลยสักนิด ว่ากันตามตรงหากบอกว่า1ใน2คนนี้เป็นนายทหารอันธพาลที่มักจะมีเรื่องกับคนอื่นไปทั่วแล้วละก็คนทั่วไปคงคิดว่าเป็นเบรคแน่ๆ ตรงข้ามกับคาราสุเขาดูเป็นหนุ่มน้อยหน้าตาดี หุ่นเพรียวบางซึ่งใครเห็นก็น่าจะคิดว่าน่าจะเป็นคนสุภาพอ่อนโยน
"ข้อดีของแกนอกจากฝีมือแล้วก็คงมีอันนี้ละมั้ง เบรคพูดพลางยกแก้วเบียร์ของเขาไปชนกับแก้วของคาราสุ"
"อีกาน้อยของเราไม่ดื่มแอลกอฮอล์" เบรคได้ทีกระแนะกระแหนะเพื่อนซี้
"ก็ของพวกนี้มันทำ....."
"ทำให้ความสามารถในการควบคุมสติลดลง"เบรครีบต่อประโยคของคาราสุพร้อมหัวเราะเสียงดัง เขาได้ยินประโยคนี้มานับครั้งไม่ถ้วนแล้วนับตั้งแต่รู้จักกับเพื่อนคนนี้มาตั้งแต่สี่ปีที่แล้ว คาราสุไม่ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์เขามักจะสั่งน้ำอัดลมหรือเบียร์ไร้แอลกอฮอล์มาดื่มเป็นประจำ ทั้งสองยังคงนั่งดื่มและฟังดนตรีไปอีกพักใหญ่แล้วก็ออกจากบาร์แห่งนั้นเพื่อจะตรงกลับที่พัก
ผลัก!! "ว้าย" หญิงสาวคนหนึ่งวิ่งเข้ามาชนเบรคอย่างจังจนเบรคหงายหลังล้มไปและกระป๋องเครื่องดื่มจากถุงในมือของหญิงสาวหล่นกลิ้งไปทั่ว
"ขอโทษค่ะๆ ฉันกำลีงรีบไม่ทันระวัง ขอโทษนะคะ" หญิงสาวรีบลุกขึ้นขอโทษเบรคเธอก้มหัวพร้อมกล่าวคำขอโทษอยู่ซ้้ำๆ
"ไม่เป็นไรครับ คุณเจ็บตรงไหนมั้ย" เบรคถามเธอพร้อมก้มเก็บกระป๋องเครื่องดื่มส่งคืนให้เธอ
"ระวังหน่อยสิคุณมืดๆ วิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือแบบนี้มันอันตรายนะ" คาราสุตำหนิเธอด้วยเสียงกระด้าง หญิงสาวทำท่าจะก้มหัวขอโทษซ้ำอีกแต่เบรคส่งกระป๋องเครื่องดื่มกระป๋องอื่นๆให้พร้อมทั้งบอกว่าไม่เป็นไร
"แกนี่" เบรคหันไปปรามเพื่อน
"ผมไม่ได้บาดเจ็บอะไร คุณไปเถอะครับเดินระวังด้วยนะ" หญิงสาวก้มหัวให้เบรคอีกครั้งก่อนจะรีบเดินไป
"ยัยนั่นคงหนักหน้าอกละมั้งเลยวิ่งถลามาชนแกแบบนั้น" คาราสุพูดหน้าตาเฉยพร้อมเอียงคอมองก้นของหญิงสาวที่เพิ่งออกเดินไปไม่ไกล
"แก ไอ้บ้า เดี๋ยวเธอก็ได้ยินหรอก"จริงดังเบรคว่า หญิงสาวคนนั้นหันหลังมาทำหน้าค้อนใส่คาราสุก่อนเธอจะออกวิ่งไป
หญิงสาวกลับมาถึงอพาร์ทเม้นท์แห่งหนึ่งไม่ไกลนักจากที่เธอชนเข้ากับเบรคเมื่อกี้ อพาร์ทเม้นท์แห่งนี้ไม่ได้หรูหรานัก เป็นอพาร์ทเม้นท์ระดับกลางๆราคาไม่แพงเมื่อเทียบกับค่าเช่าอพาร์ทเม้นท์อื่นๆในโตเกียว
"กลับมาแล้ว" คำพูดที่คนญี่ปุ่นมักจะพูดขึ้นเมื่อกลับมาถึงบ้าน
"ไหนๆ ชาเขียวโซดาของชั้น อยากกินแล้วๆ" เสียงใสเสียงนึงดังออกมาจากข้างในห้องซึ่งประตูเปิดอยู่
"ใจเย็นสิ เอ้านี่ ชาเขียวโซดาของเธอ แล้วนี่ก็น้ำอัดลมของชั้น" หญิงสาวใส่แว่นตาทรงกลม ผูกผมทวินเทลซึ่ง
เพิ่งจะกลับมาจากร้านสะดวกซื้ออัตโนมัติส่งเครื่องดื่มให้เพื่อนสาวซึ่งกำลังนั่งทำงานอยู่บนโต๊ะที่เต็มไปด้วยเอกสารมากมายของเธอ
"ขอโทษนะที่ต้องให้ไปคนเดียว"
"ไม่เป็นไรจ้า เข้าใจว่างานเธอกำลังรีบ เออนี่เมื่อกี้น่ะ" แล้วเธอก็เล่าเรื่องที่ไปชนกับเบรคให้เพื่อนฟัง
"ดีนะที่ไม่ใช่คนน่ากลัวอะ แต่ว่าเพื่อนของเขาต่อว่าเธอแบบนั้นใจร้ายจังก็ไม่ตั้งใจนี่เนอะ" สาวผมสีบลอนด์ยาวพูดพลางมือข้างนึงถือเอกสารขึ้นอ่านส่วนอีกมือก็ถือเครื่องดื่ม
"แล้วก็นะตอนชั้นเดินมาเค้าก็พูดอีกว่า เพราะหน้าอกชั้นก็เลยวิ่งไม่ไหวไปชนเพื่อนเค้า"
"อะไรนะ เค้าพูดว่าเพราะหน้าอกเธอก็เลยวิ่งไม่ไหวไปชนเพื่อนเค้า ฮ่าๆๆๆๆ"
"นี่ไม่ตลกนะ อย่ามาหัวเราะสิ"
เพื่อนของสาวทวินเทลยังคงหัวเราะเสียงดังต่อไป "ก็มันตลกนี่ เธอวิ่งไปชนเค้าเพราะหนักหน้าอก ฮ่าๆๆ"
"นี่หยุดเลยนะ"สาวทวินเทลเริ่มงอนเพื่อนซี้ที่ตอนนี้ลงไปนอนหัวเราะตัวงออยู่บนพื้น
"ต่อไปนี้จะเรียกเธอว่า โมมูเนะแล้วกันนะ" เธอเย้าเพื่อนอีกและยังคงนอนหัวเราะต่อไปบนพื้น
"ยัยซานะ ยัยบ้า ไม่คุยด้วยแล้ว" แล้วเธอก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปแบบเคืองๆ ปล่อยให้เพื่อนสาวนอน
หัวเราะอยู่แบบนั้น แถมยังแซวทิ้งท้ายอีกว่า
"เดินดีๆระวังชนอะไรเข้าอีกนะ โมมูเนะ"
03.40 รุ่งเช้าวันถัดมา ขณะที่คาราสุและเบรคกำลังหลับอยู่ในโรงแรมแห่งหนึ่งใน ทั้งสองก็ต้องสะดุ้งตื่นเพราะเสียงสัญญานจากอุปกรณ์สื่อสาร เสียงสัญญานั้นพวกเขาจำได้ดีเป็นเสียงสัญญานที่จะใช้เฉพาะเมื่อมีเหตุการณ์ฉุกเฉินและมันดังมาจากอุปกรณ์สื่อสารของทั้งคู่
"มีคำสั่งให้เจ้าหน้าที่ทหารทุกนายเข้ารายงานตัวแก่ต้นสังกัดด่วนที่สุด" เบรคอ่าน ก่อนที่จะหันไปทางคาราสุเป็นเชิงถาม
"ชั้นว่า เราคงไม่ได้กินอาหารฝีมือแม่ชั้นแล้ววะ สิบตรี เมียวอิ มินาโตะ กรุณาไปรายงานตัวที่ศูนย์สงครามพิเศษฐานทัพญี่ปุ่นภายในสองชั่วโมง" คาราสุอ่านข้อความของเขาบ้าง และทั้งสองก็กำลังงุนงงกับคำสั่งด่วนที่มาพร้อมกันของทั้งสองหน่วย
สิบตรี เมียวอิ มินาโตะ งอลลลล